Ik hoorde voor het eerst de bijzondere stem van Freddy Birset, toen hij op de Duitse TV werd aangekondigd als een Belgische zanger die nog nooit voor zo’n grote zaal had opgetreden. Of dat laatste waar is weet ik niet maar de indruk die zijn optreden achterliet was formidabel. Ik hoorde het Franse chansons zoals het hoorde met zijn zachte, vriendelijke stemgeluid.
Vlak daarna kwam ik ( ook in Duitsland ) in een platenzaak zijn album “Souvenir de France”  tegen. Terug in Nederland bleek van dat album een triple-versie te bestaan, 3 keer dezelfde chansons maar in 3 talen, 1CD in het Duits, een in het Nederlands en uiteraard een in het Frans. Dat bleek een bijzonder geslaagde combinatie, zo was de Nederlandse versie van Nathalie een verademing, aan de ene kant authentiek, aan de andere kant verstaanbaar.
Ook Adamo’s Inch Allah pakte ,juist in het Duits, precies de juiste sfeer….je zult begrijpen, ik was een fan geworden.

Freddy Birset ( eigenlijk Bierset ) is geboren in 1948 in Genk met een Vlaamse moeder en Waalse vader, zijn muziekgevoel kwam van zijn moeder, de voorliefde voor chansons van zijn vader.
Als tiener al leerde hij de muziek kennen, met gitaar en microfoon beklom hij de podia.
Freddy gaat spelen in de begeleidingsband van Rocco Granata en verhuist naar Antwerpen waar hij vier jaar als leadzanger in een bigband werd aangenomen en voor het eerst jazz en swing ontdekte, vooral de liedjes van Frank Sinatra, om uiteindelijk verliefd te worden op het Franse chanson. Een keerpunt in het leven van Freddy Birset:  hij kan valt voor de muziek van Gilbert Becaud en Georges Moustaki.

Zijn speciale band met het Franse chanson is succesvol, hij brengt verschillende albums uit en gaat op tournee, zowel solo als met Helmut Lotti, met wie hij een duet opneemt.

Op de podia toont hij zich een waren allrounder met liedjes in het Frans, Duits, Engels, Spaans,  Italiaans en Nederlands. In deze eeuw reist hij nog rond met 2 vrienden als jazz combo.
Freddy Birset overleed op 73-jarige leeftijd op 9 maar 2021

Ray Conniff
de bandleider met met koor én orkest

Ray Conniff maakte meer dan honderd platen en cd’s waaronder ruim een twintigtal die in de lijst van veertig best verkopende terecht waren gekomen. Hij won ook een prestigieuze Grammy award voor het bekende liedje ‘Somewhere my Love’, uit de film Doctor Zhivago.

Ray Conniff, geboren op 6 november 1916 in  Massachusetts was voorbestemd voor de muziek, met een vader die trombonist was en een moeder die piano speelde. Al op de middelbare school had hij met enkele vrienden een dansorkest, waarbij hij de tips van zijn vader niet in de wind sloeg. Het was voor dit orkest dat de jonge Ray zijn eerste arrangement maakte ‘ Sweet Georgia Brown”.

Na zijn schooltijd ging hij professioneel in de muziek werken bij Dan Murphy’s “Musical Skippers” in Boston, Hij speelde trombone, arrangeerde de muziek en reed met de bestelwagen van het orkest.

Tijdens de tweede wereldoorlog werkte hij voor de Armed Forces Radio Services in Hollywood. De grote doorbraak voor Ray kwam toen hij Mitch Miller ontmoette en voor Columbia Records ging werken als arrangeur. De drie daarop volgende decennia waren zeer succesvol voor Ray Conniff, als arrangeur, als leider van zijn koor en orkest, en als schrijver van filmmuziek.

Ook in Nederland stond zijn wereldhit “Somewhere My Love” in 1966 ruim 19 weken in de toenmalige hitlijsten, en in 1973 stond zijn “Harmony” 10 weken in de top 40.

Van zijn 100 albums zijn er wereldwijd 70-miljoen over de toonbank gegaan, goed voor 10x goud en 2x platina en een “Grammy-Award”.

Ray Conniff overleed op zaterdag 12 oktober 2002, hij is 85 jaar geworden.

Alma Cogan
“The Girl With The Laugh In Her Voice”

Alma Cogan, is geboren  in Stepney, London, Engeland op 19 mei 1932  en overleed op 34-jarige leeftijd op 26 oktober 1966.

Alma’s carrière begon in de vroege jaren 50, en ze werd een van de belangrijkste zangeressen van het Engeland van na de 2^e wereldoorlog.

Met haar karakteristieke opgewekte stemgeluid, dat haar de bijnaam gaf; “The Girl With The Laugh In Her Voice”, behoorde zij al snel tot de lievelinge van het Engelse publiek. Niet alleen was zijn in de periode 1952 tot 1960 de meest productieve zangeres van het Verenigd Koninkrijk, maar ook werd Alma zowel in 1956, als 1957 en 1958 gekozen tot de meest populaire zangeres van Engeland.

Alma had de beschikking over een enorme variëteit aan song-materiaal, maar werd verreweg het bekendste met haar vrolijke en up-tempo nummers, alhoewel ze een fraaie slow ballad ook niet schuwde.

De eerste plaat die in de Engelse hitlijsten verscheen was de “Bell Bottom Blues”, en met deze opname bereikte zij in 1954 een 4^e plaats (destijds nog op 78-toeren)

Hits die volgden waren; “Little Things Mean A Lot” 1954 – 11e plaats, “Never Do A Tango With An Eskimo” 1955 – 6e plaats en in datzelfde jaar kwam Alma op Nr.1 met haar hit “Dreamboat”. Uiteindelijk zou Alma 24 keer in de Engelse hitlijsten opduiken.

In het naslagwerk “First Hits”, dat gebaseerd is op de verkoop van bladmuziek in de periode van 1946 tot 1959 staat Alma maar liefst 42 keer vermeld met een hit.

Andere  grote hits van Alma waren onder andere: Banjo’s Back In Town,  Twenty Tiny Fingers,  Willy Can, The Birds And The Bees ( in 1956! ), Why Do Fools Fall In Love, Lucky Lipps ( in 1957! ).

In de jaren 60 kreeg haar carrière een internationaal karakter, zij nam platen op in het Duits, Zweeds, Japans, van de hit “Tell Him” (1963, ook in Nederland) is bekend dat zij hem in 6 talen heeft gezongen.

De Tenneessee Waltz werd een nummer 1 in Duitsland, The Birds And The Bees in Zweden  en in Japan bereikte zij de eerste plaats met het kult aandoende nummer: “Just Couldn’t Resist Her With Her Pocket Transistor”.

In eigen land speelde Alma de hoofdrol in de London Stage uitvoering van Lionell Bart’s “Oliver”, zij was met Lionell goed bevriend en hadden zelfs trouwplannen.

Ook goed bevriend was Alma met het beroemde kwartet uit Liverpool, uiteraard zong ook Alma Beatle-covers, haar big band versie van Eight Days A Week, geldt nog steeds als toonaangevend. Het was bekend dat The Beatles regelmatig haar opnames bijwoonde, Paul is op verschillende opnames te horen als drummer.

Haar vriendschap  met de Beatles nam zodanige vormen aan dat Paul McCartney het nummer Yesterday schreef op haar piano, na een feest in Alma’s huis in Kensington. Het nummer heette oorspronkelijk “Scrambled Eggs”, want dat werd gegeten aan het ontbijt, die ochtend na het feest, en de titel paste perfect bij de melodie.

Tot kort voor haar dood maakte Alma nog een tournee door Zweden (in de zomer van 66), in de herfst van dat jaar maakte kanker een tragisch einde aan de carrière en het leven van een van de opmerkelijkste zangeressen van de naoorlogse periode in Engeland .

In de afgelopen jaren zijn er diverse Cd’s verschenen met compilaties van Alma werk. Bij Disky in Hoorn verscheen in 1999 de CD:  Alma Cogan, 20 great love songs.

In Engeland bij WWW.HMV.CO.UK  in de serie HMV EASY de CD The Alma Cogan Collectie.

En in 1997 verscheen bij EMI een heruitgave op CD van Alma’s laatste album dat in 1967 postuum verscheen, genaamd “Alma”

JOHNNY CASH
The Man in Black

5 Decennia countrymuziek, 3 generaties fans, 1500  songs, 48 singles in de BillBoard Hot 100 POP  en  10 Grammy Awards, ziehier het de loopbaan van Johnny Cash in een notendop.

John is geboren op 26 februari 1932 in Arkansas (USA) als zoon van een  boer/zwerver/losse arbeider, want dat was zijn vader Ray.  De eerste werkzaamheden die de jonge Cash moest doen waren op de katoenvelden en s’avonds luisterde hij naar de radio, de stations uit Memphis met hun mix van country en blues songs.

Johnny begon, toen hij 12 was, nummers te schrijven, in een combinatie van deze 2 muziekstijlen. Zijn familie, speciaal zijn moeder Reba, moedigde hem aan bij deze creatieve bezigheid.

Op 7 juli 1950 meldde John zich aan bij de U.S, Airforce, kort nadat hij Vivian Liberto leerde kennen. Zij gingen enkele malen uit, en John bleef schrijven toen hij voor zijn diensttijd in Europa verbleef.

Het stel besloot te trouwen als hij terug was uit Duitsland, waar hij overigens zijn eerste gitaar kocht, en hij begon zijn teksten van muziek te voorzien, een van de eerste was “Folsom Prison Blues”.

John verliet de Air Force op 3 Juli 1954, en trouwde met Vivian op 7 Augustus van dat jaar, zij vestigde zich op de Tutwiler Avenue in Memphis. Om een ingang te vinden in de muziek business ging John werken als omroeper bij een lokaal radiostation. Op bezoek bij zijn broer Roy, die werkte voor de plaatselijke Chevrolet dealer, maakte hij kennis met drie automonteurs, die samen een bandje vormden. Een van hen was Luther Perkins, die in de latere loopbaan van John zou zorgen voor het specifieke gitaargeluid, dat zo perfect bij de stem van Cash past. De drie besloten te gaan werken als een professionele band en bezochten de studio van Sam Phillips ( SUN Records ) die druk bezig was met de eerste plaat van ene Elvis Aaron Presley. In maart 1955 deden zij auditie bij Sam met Johnny specifieke diepe baritongeluid.

De eerste singel bij SUN, nadat “Johnny Cash & The Tennesse Two” daar hadden getekend, was  “Cry, Cry, Cry” een country hitje, de tweede single was “So Doggone Lonesome” met op de achterkant JC’s “Folsom Prison Blues”. De eerst echte grote hit in de pop&country lijsten had de groep in 1956 met “I Walk The Line”, het jaar waarin ze ook debuteerde in de “Grand Ole Opry” gevolgd door “Guess Things Happen That Way” en de klassieker “Ballad Of a Teenage Queen”, in 1958 werd de groep uitgebreid met W.S.Holland.

In Augustus werd het SUN label ingeruild voor Columbia ( destijds hier CBS ) gevolgd door de pophit “Don’t Take Your Guns To Town”, John ging naar California, en ging samenwerken met June Carter en de legendarische Carter Family in 1961. Een dip in John’s carrière, veroorzaakt door de hoge werkdruk, zijn stuk gelopen huwelijk met Vivian en de dood van zijn vriend Johnny Horton, brachten hem aan de amfetaminen en pijnstillers. In 1963 had hij de eerste echt gigantische hit bij Columbia met het door June Carter geschreven “Ring Of Fire” ( June had dit nummer oorspronkelijk voor haar zusje geschreven, maar het sloeg niet aan, toen nam John het op, en voegde er de Marriachitrompetten aan toe, de rest is historie ).

In California maakte John kennis met de folkmusic scene, en schreef “Understand Your Man”, in 1964 stond hij samen met Bob Dylan op het Newport Folk Festival, en nam er album “Bitter Tears” op, opgedragen aan de Amerikaanse indianen, met de grote countryhit “Ballad Of Ira Hayes”, korte tijd later gevolgd door het duet met June Carter van Bob Dylan’s “It Ain’t Me Babe”.

Een andere stap in de richting van de folkmuziek maakte John toen hij de Statler Brothers engageerde voor zijn show.

De protestzijde van de folkmuziek bleek voor John een grote inspiratiebron, wat duidelijk te herkennen is in zijn albums uit de 2e helft van de jaren 60 en de 1e helft van de jaren 70.

Ondertussen was er tussen John en June meer dan een collegiale samenwerking, en nadat zijn scheiding met Vivian op 3 januari 1968 was uitgesproken, vroeg hij in februari van dat jaar June ten huwelijk, op 29 februari maakte John het wereldkundig tijdens een show in Nashville ( Cashville voor de liefhebbers ) en de volgende dag trouwde het stel in  intieme kring, in Franklin Kentucky.

In samenwerking met zijn producer Bob Johnston, maakte John een lifealbum in de gevangenis uit zijn beroemde song “Folsom Prison”, het behoord tot zijn beste, een jaar later gevolgd door het inmiddels legendarische album “San Quentin”, het is de wereldwijde doorbraak voor Johnny Cash, mede door de BBC documentaire die vrijwel overal ter wereld, ook in Nederland, op TV komt.

John heeft de toon gezet, in zijn nummers komt hij op voor de gevangenen, voor de zwervers, voor de vluchtelingen, voor de kleurlingen, voor de verdrukten van de Amerikaanse samenleving en Johnny geeft hen dat, wat diezelfde samenleving hen onthield, WAARDIGHEID.

In de hoogtijdagen, of liever gezegd nadagen, van de oorlog in Vietnam, maakt John het album “Man In Black”,

Het wordt het best verkochte Johnny Cash album.

In 1972 krijgt Johnny, bij zijn bezoek aan Nederland op het Grand Gala Du Discque, een Edison voor zijn muziek, een prachtig kado voor zijn 40ste verjaardag.

De jaren 70 zijn topjaren voor Johnny Cash, in hoog tempo brengt Columbia Records (toen nog) LP’s uit met railroadsong, lovesongs, gospel, trucker en cowboysongs en vooral veel nummers met een sociale bewogenheid.

Hoogtepunten zijn het “Highwaymen” project met zijn vrienden Waylon Jennings, Willie Nelson en Kris Kristofferson, en ook “The Class of ‘55” met Roy Orbison, Carl Perkins en Jerry Lee Lewis.

In de jaren 80 maakt John  platen bij met Mercury label om in de jaren 90 terecht te komen bij  zijn laatste label “American Recordings”, wat tevens de titel was van de eerste CD op dit label, CD’s die stuk voor stuk horen tot de top van de countrymuziek.

Ruim 45 jaar timmerde Johnny Cash aan de country-weg, en met een gigantisch succes:

1500 Titels, zijn te vinden op 500 albums ( USA en Europese releases)

45 Albums zijn nog steeds te koop en worden bij geproduceerd

Hij was de jongste artiest ooit, toen hij werd gekozen in de Country Music Hall Of Fame

En voor Elvis dit ten deel viel, de enige in de Country And Rock Music Hall Of Fame

48 singles in de Billboard HOT 100 Pop Charts ( en dat is net zo veel als de Stones en Beachboys samen)

meer POP hits dan de meeste andere grote Amerikaanse artiesten

10 Grammy Awards, alle drie zijn jongste albums waren goed voor een Grammy

Solist, zanger in duetten, als leider van een trio, zanger in het Highwayman Quartet.

38 jaar was hij On Tour door de USA, Europa, Japan, Australie, New Zeeland met zijn “Johnny Cash Show”

John is vader van 4 dochters en 1 zoon, allemaal hebben zij hun sporen inmiddels verdiend in de Countrymuziek

En echtgenoot van June Carter, gevierd countryzangeres uit een roemrijk geslacht.

Johnny Cash overleed op 26 september 2003

The Man In Black

We’ll meet at:   www.johnnycash.com